In memoriam: Bowie

Onze lieve Bowie (voorheen Pinky) is 19 februari overleden. We zijn er kapot van, maar we wisten allemaal dat het zijn tijd was.

We vergaten vaak dat Bowie al een oude hond was want hij zag er tot het eind nog zo jeugdig en mooi uit. Mensen die hem zagen konden niet geloven dat hij al bijna 17 jaar was maar in de realiteit was hij echt al een oud knarretje.

Je kwam in 2013 bij ons, na langer dan een jaar in het asiel in Roemenië te hebben gezeten. Je was daar op straat gevonden met een lamme rechter achterpoot. Toen we jou zagen op de Dogsadoptions website waren we meteen verliefd en niet veel later zat je op een vlucht naar Nederland.

Wat een klein hummeltje was je, maar zo ontzettend lief. We zijn hier langs meerdere specialisten gegaan om uit te zoeken wat de beste oplossing was voor je pootje. Amputeren vonden wij zo'n drastische beslissing. Dat vond Neli ook, (de verzorgerster in Roemenië) die jou een hele tijd in huis had genomen. Want ondanks dat je pootje lam was, gebruikte je hem nog wel met alles.

En wat was je stoer! Je wandelde, rende en speelde alsof er geen handicap bestond. Het werd deel van jouw persoonlijkheid; stoïcijns, dapper en zelfverzekerd. Je bleek een echte levensgenieter. Je vond het heerlijk om in het lentezonnetje te zitten, genietend met je oogjes dicht. Je hield van zoomies over bospaadjes, het strand met je kont in het zand en in het park achter de eendjes aan.

Je was gek op je prakjes, vooral gekookte kip! En af en toe een chippie, een toefje slagroom of het laatste likje van het stokje van ons magnum-ijsje, vooruit 😉😅. En dan daarna, als vaste prik, uitgebreid je bekkie afvegen aan het tapijt.

Je was ook ontzettend koppig en had echt een eigen willetje. Tijdens de wandelingen bepaalde jij welke kant we op gingen. Als wij een andere weg kozen, ging je vol in de remmen en je ogen op half zeven met een blik die zei: "dit gaan we dus ECHT niet doen".

Van knuffelen en stoeien kreeg je nooit genoeg (gelukkig wij ook niet) en spelen met Lola (voorheen Sharky) die een jaar na jou bij ons kwam (ook via Dogsadoptions). Jij hebt haar zo geholpen om hier haar draai te vinden en was haar grote voorbeeld. Ze kopieerde alles wat je deed: blaffen tegen grote honden, gras eten en dus ook plassen tegen een boompje met haar pootje omhoog. We hebben ons rot gelachen. Jullie waren echt beste maatjes, partners in crime.

De tijd ging zo snel. We zagen je koppie langzaam wit worden maar je had nog steeds dezelfde spirit. Tijdens wandelingen ging nu jouw eigen karretje mee, jouw troon, waar je in kon zitten als je moe werd. Wat een succes!! Je keek altijd vol tevredenheid over de rand van de kar met je neus in de lucht alsof je van adellijke afkomst was.

Maar het afgelopen jaar ging het langzaam bergafwaarts. Je "3 goede benen" werden erg stijf en je kreeg steeds meer moeite met lopen, je werd doof en de laatste maanden kreeg je ook nog eens dementie. Je was in de war en we kregen het idee dat je vaak niet meer wist waar je was.

Je wilde niet meer op schoot zitten waar je altijd zo van hield, isoleerde jezelf overdag in donkere hoeken van het huis en 's nachts dwaalde je helemaal verward door de gangen. We hebben je zoveel mogelijk met alles bij proberen te staan. Je was nooit alleen en had altijd hulp als je dat nodig had. Als we je 's nachts hoorde trippelen , waren we er een seconde later om je te kalmeren en terug naar je mandje te brengen en te proberen je weer in slaap te krijgen. Al met al waren dit problemen van een oudere hond en we deden alles met liefde want afgezien van al je ouderdom kwaaltjes genoot je nog steeds van de wandelingetjes en at je nog goed.

Maar de laatste weken kregen we het gevoel dat dit veranderde. Je sliep nauwelijks en overdag werd je ook steeds zwakker. Je uitdrukking werd langzamerhand bedrukt. We hebben ons uiterste best gedaan om het je zo comfortabel mogelijk te maken in deze laatste periode.

De laatste paar dagen wilde je ook niet meer eten. Met moeite kregen we er nog kleine beetjes in, maar dat kwam er dan ook gelijk weer uit. De medicatie die je kreeg tegen de pijn in je gewrichtjes kreeg je dus ook niet meer binnen. Hoe hard we ook probeerden, we wisten niet meer wat we konden doen om je ongemak nog te verlichten.

Je had nooit woorden nodig om ons te laten zien wat je nodig had, we hadden onze eigen taal en je werd altijd gehoord. En deze keer was dat niet anders. We konden aan je koppie zien wat je ons probeerde te zeggen: "ik vind het wel mooi geweest". We wilden je niet nog langer zo beroerd zien en verder zien aftakelen. Je was altijd zo'n waardige, mooie, sterke hond en hoe moeilijk het ook was voor ons, we wilde dat respecteren.

Dus namen we op 19 februari het ongelooflijk moeilijke besluit om je in te laten inslapen. Je bent in onze armen gegaan, met iedereen om je heen die zo veel van je hield en voor je zorgde. Je was niet bang of in paniek, maar heel kalm en vredig, precies zoals je altijd was: Zo'n dappere, mooie, lieve, speciale en tedere hond. We zullen je allemaal zo vreselijk missen.

Lola heeft het moeilijk en mist je ook heel erg, maar vanaf nu krijgt ze extra liefde en knuffels van ons en dat vindt ze afgezien van jouw vertrek volgens mij wel fijn. Je was haar beste maatje dus het zal nog wel even duren voordat ze weer helemaal de oude is maar dat komt echt wel goed.

We willen Dogsadoptions, en vooral Neli, duizend keer bedanken voor de goede zorgen voor Bowie voordat hij naar Nederland kwam. Zonder jullie was hij hier niet geweest en daar ben ik jullie eeuwig dankbaar voor. Bowie was bijna 17 en hij genoot met volle teugen van het leven. Het blijft altijd héél verdrietig als we afscheid moeten nemen maar één ding weten wij zeker: Bowie leefde als een Prins, omdat hij niets minder verdiende en dat geeft ons vrede. Hij werd zo geliefd door iedereen en hij hield ook heel veel van ons. We zullen hem nooit vergeten en is altijd in ons hart.

Tot ziens, onze allerliefste Bowie ❤️

Selina, Josephine, Ferry, Charlotte, Lara, Lola🦊en Alba😺

Onze lieve, kleine, schattige Cutza is niet meer.

Al enige tijd zagen wij dat de ouderdom haar steeds meer levensvreugde ontnam.
Echter, tijdens onze vakantie in het buitenland ontvingen wij op 22 februari het bericht dat ze het erg benauwd had.
Wij hebben die dag een verschrikkelijk moeilijke beslissing moeten nemen om haar verdere stress en pijn te besparen.

Als echte poezenliefhebbers hadden wij nooit verwacht dat wij ons hart zouden verliezen aan een hond. Zoals ze zeggen, zeg nooit "nooit".
Toen onze dochter in 2012 om een hond begon te vragen en ons verschillende beschikbare honden liet zien, kregen wij een foto van Cutza onder ogen.
Wij waren meteen verkocht.
Echter...wij gingen op korte termijn op vakantie en de Stichting kon logischerwijs de hond geen weken reserveren met het risico dat de belangstellenden zich terug zouden trekken.
Wij maakten met onszelf de afspraak "Als dit schattige hondje nog beschikbaar is na onze vakantie (wat wij dus niet verwachtten), dan is ze voor ons bestemd".
Zodra we maar ergens WIFI hadden, keken de kinderen tijdens deze vakantie of de hond nog steeds beschikbaar was.

En het heeft zo moeten zijn:
Zodra wij terugkwamen van vakantie hebben wij direct contact opgenomen met Bianca.
Bianca had het kwetsbare hondje al een veilige omgeving geboden totdat er een adoptant zich zou aandienen.
De eerstvolgende dag zijn wij in Barendrecht de auto ingestapt voor een reis van 1 1/2 uur om het hondje in Gelderland te bezoeken.

Het was liefde op het eerste gezicht.
Al in de auto naar huis wisten we het zeker. Cutza hoort bij ons.
Thuis aangekomen hebben we gelijk Bianca gebeld en we mochten haar twee dagen later op komen halen.
Vanaf dat moment waren we een echt gezinslid rijker. Waar wij ook gingen, als het kon, namen we Cutza mee.
Haar tongetje, dat altijd een beetje uit haar bekkie bungelde, zorgde ervoor dat ze van menigeen aandacht kreeg.
Haar kromme pootjes maakten het haar niet altijd even makkelijk, maar op het strand, in het bos en in de bergen kon ze heerlijk uitgelaten rennen.

Bijna elke vakantie ging ze mee. Zodra we de auto in gingen pakken voor de terugreis, liet ze ons weten dat ze in de auto wilde. Ze was altijd bang dat we haar zouden vergeten mee te nemen.

Ook haar kleine gebit bezorgde haar problemen. Regelmatig moest het gesaneerd worden en kwam ze met steeds minder tanden en kiezen thuis.
De laatste periode van haar leven kreeg ze het steeds zwaarder. Pijnstilling zorgde ervoor dat ze weer kon genieten van de korte wandelingen.
De laatste weken zagen we haar echter steeds verder aftakelen en toen ze benauwdheidsklachten kreeg, was het voor ons duidelijk dat we haar rust moesten gunnen.
Onze liefde voor Cutza is niet in woorden uit te drukken. Het gemis zal enorm zijn.

Gelukkig heeft dierencrematorium Het Hoeksche Hof in Numansdorp ervoor gezorgd dat wij bij thuiskomst van vakantie Cutza nog even konden zien om afscheid van haar te nemen. Dit zal hopelijk helpen bij de verwerking van dit grote verlies.

Onze dank voor onderstaande mensen is groot:
Neli, voor haar tomeloze inzet voor de zwerfhonden van Calarasi en voor het feit dat ze Cutza van de straat heeft gehaald en haar heeft opgevangen.
Bianca, voor de opvang en verzorging van Cutza bij aankomst in Nederland.
Ton, voor het positieve advies dat Cutza in ons gezin zou passen.
Stichting Dogs Adoptions Nederland en haar vrijwilligers, voor alle belangeloze inzet voor de Roemeense zwervertjes.

In Memoriam: Riggs

Op maandag 24 februari 2025 werd Riggs, voorheen Lucas, ingeslapen.
Hij was op. Nu heeft hij rust.
Wij zijn intens verdrietig.

Lieve Riggs, (voorheen Lucas)

12 jaar geleden kwam jij bij ons als pupje van 12 weken.
Je was zo angstig dat je op Schiphol de reisbench niet uit wilde. Ton haalde jou eruit en dat moest hij bekopen met een bijtwond.
Wij namen je mee naar huis. Je kreeg 2 Spaanse hondenvrienden erbij.
In het begin moest je niks van ze hebben. Ook ging je niet mee een rondje lopen, je wilde alleen maar in de tuin. Later ging je wel mee een rondje, maar dat was pas echt wat maandjes later. Vreemden daar moest je niks van hebben, en je verdedigde je door te bijten. We hebben toen gedacht van dit wordt niks. Er is een gedragsdeskunige geweest en die zei, hij is niet gek maar zijn angst drijft hem.
Ook de stichting wist niet wat ze met jou moesten? Dus je bent bij ons gebleven.
We hebben jou laten zijn wie je was met al je beperkingen.
Voor ons was je heel lief. Een echte knuffelkont.
Nu hebben we jou moeten laten gaan.
Het is goed zo.
We missen je verschrikkelijk.
Run free lieve Riggs.

Wim en Nicolette Noor