Mijn allerliefste Davy. 

Op 28 november 2022 heb ik mijn grote liefde Davy moeten laten gaan. Het hondje dat, zolang ik hem kende, altijd wel wat lichamelijke uitdagingen had. Een pootoperatie in 2012, een spoed maagoperatie in 2014, diagnose van ernstige artrose en ED in 2016, een gehoorgangverwijdering in 2019 (waar na hij de bijnaam Schevie Davy kreeg omdat zijn evenwichtsorgaan aangetast was en zijn koppie scheef bleef staan). Davy pakte zich elke keer weer kranig bij elkaar en liet me altijd weer zien uit welk hout hij gesneden was. Ook al zag ik het soms niet meer zitten. 

Vooral de laatste 3 jaar was het soebatten met Daves gezondheid. Vele tripjes naar de dierenarts, osteopaat en fysiotherapeut lagen in het verschiet. Want naast de artrose en ED, had hij ook nog spondylose ontwikkeld en nog meer ongemakken aan zijn bewegingsgestel. Maar met supplementen, pijnstilling en behandelingen kwamen we heel ver. Alhoewel ik heel voorzichtig met Dave omging (hij was als porcelein), deed hij dat zelf bepaald niet zo. Hij kon hele rare bokkensprongen maken tijdens spel, rennend op het strand of uit de Davemobiel springend. Elke keer kreeg ik dan weer een rolberoerte en dacht ik weer dat het einde nabij was. Maar elke keer krabbelde hij weer op. 

Tot op 25 november 2022 en ik een verandering bij zijn linkerkaak zag en hij benauwd leek te worden.  Bij de dierenarts constateerde ze een massa in zijn kaak en er werd een foto en punctie genomen. Na het weekend zouden we hergroeperen en kijken wat een antibioticakuur zou doen. Helaas mocht dit niet baten. Davy was dat weekend duidelijk in hoe hij zich voelde en dat hij er klaar voor was om deze wereld te verlaten. Want wat was hij ziek, met ook nog een allergische reactie van de antibiotica. Zijn laatste dag zelf was prachtig (en verdrietig). We deden alles wat we op een normale hangdag zouden doen. Kaarsjes aan, tv aan, op de bank, alles eten wat normaal niet kon (ontbijten met frikandellen en gehakt bv) en knuffelen. 

Dave ging al slagroomlikkend onder narcose met iedereen om zich heen waar hij van hield. Met twee minuten, na de tweede injectie, was er al geen hartslag meer te horen. Op maandag 28 november 16:41 viel mijn liefste Davy in zijn eeuwige slaap. 

Drie dagen later kon ik hem ophalen van het crematorium en is Dave weer thuis en staat hij naast zijn grote broer Schumi. 

Na ruim 11,5 jaar zij aan zij samengeleefd te hebben, is een zo'n ontzettend gek begrip om te omarmen dat Dave is niet meer is. De hele beslissing voelt 1000% goed, maar het gemis is er. 

Sinds 15 mei 2011 waren we 2 handen en 4 pootjes op 1 buikje. Davy was mijn eerste buitenlandse hond en, tot nu toe, de enige hond die ik zelf voor 100% gekozen had. Een eenjarig reutje uit het asiel van Popesti, dat daar leefde op broodpap, rauwe eieren en samen met broer Bob in een kennel zat met een tochtig gat erin. En wat was dit mannetje welkom.  Elk vezel in mij zei dat  Davy bij mij hoorde. Davy's komst was dan ook mijn start bij Stichting Dogs Adoptions Nederland, waar ik 9 jaar bleef "hangen" als vrijwilliger. 

Davy kwam bij mij en mijn hond Schumi terecht. Ze werden meteen vrienden en accepteerden elkaar dan ook meteen. Davy bleek de liefste, gevoeligste, blijste en sociaalste hond te worden. Hij deed werkelijk geen vlieg kwijt. En hoe ouder hij werd, hoe aanhankelijker hij werd. 

Dave bleek ook een prima leraar en stabiele factor voor de opvanghondjes. Wat uitmondde in een andere adoptie en tevens "fosterfailure" van Sunday in 2012. Dit pupje van 5 maanden bleek nogal een rugzakje ontwikkeld te hebben en haar band met Davy en Schumi bleek zeer sterk. Dus besloten we haar te houden. 

In 2015 overleed zijn grote broer Schumi en in 2018 kwam daar een andere Roemeen voor terug, Simba. Ook een fosterfailure van 9 jaar oud. Davy was de lijm die het drietal bij elkaar hield. Hij speelde met zowel Sunny en Simba. Hij was de stille kracht achter dit groepje van drie en was eigenlijk gewoonweg de chef van de bejaardensoos. Hij was zeer rechtvaardig en duidelijk naar de twee anderen. 

Ik bedank Davy dat hij mij heeft uitgekozen om voor hem te mogen zorgen tijdens zijn aardse bestaan. Het was me een avontuur met Dave. Één met vele ups and downs. Maar vooral met veel liefde. Heel veel liefde. 

Ik geloof dan ook niet dat het toeval was dat ik hem tegenkwam op internet en als een blok viel op een filmpje van zijn profiel. Het overweldigende gevoel van dat ik hem hierheen moest halen was zo duidelijk. Hij was mijn zielsverwant, mijn oogappel en mijn grootste zorg. En ik weet zeker dat ik geen tweede hondje als Dave gaat tegenkomen. 

Dave was een hondje uit duizenden, een uniek exemplaar. Hij liep eigenlijk altijd los. Tuigjes en kleding vond hij niet fijn. Aan een riem vastzitten ook niet. Dus daar waar het kon, liep hij los. Hij luisterde vaak top. Behalve als er iets te snaaien viel. Dan wachtte hij tot ik even niet oplette, zette zijn linke blik op en was ineens foetsie en kon ik hem uit de bosjes trekken, of uit het weiland, waar hij snel door het hek klom. En Dave was eigenlijk nooit snel. Als er 1 hond altijd de tijd nam, dan was het Dave wel. Thuis lag hij altijd te slapen. Ik bedacht me, net na zijn adoptie, dat hij moest bijslapen. Maar na 10 jaar was hij nog steeds aan het bijslapen. Hij bleek gewoonweg een hele luie hond. Maar wederom… behalve als er wat te nassen viel. Dan was hij heel snel. Ook rond 17u kwam er leven in Dave, want dan was het etenstijd en hij had een intern klokje in zich dat dan leek af te gaan. 

We hebben ook een tijdje agility gedaan. Hier was die "Bolle" (zoals hij liefkozend genoemd werd door de toename van zijn gewicht) best wel goed in. Uiteraard de allerbeste, in mijn ogen. En hij vond het leuk om te doen. Zijn grootste hobby was uiteraard eten, èn in water staan. In de lente en zomer was hij altijd in een slootje of meer te vinden. Een beetje poedelen, zitten en lopen in het water vond hij heerlijk. Maar o wee als hij eruit kwam. Dan leek hij altijd enigszins geïrriteerd dat hij nat was. Zeker als we thuiskwamen. Dan moest er eerst een handdoek over hem heen, wat hij ook niet leuk vond, maar anders bleef hij lange tijd onrustig. Dave heeft ruim 11 jaar bij mij op bed geslapen. Hij nam altijd ⅔ deel van mijn bed in beslag en gromde dan als ik hem per ongeluk aanraakte. Net als op de bank. Hij heeft altijd op dezelfde plek gelegen, uiteraard daar waar ik altijd zat. Gelukkig mocht ik op het puntje zitten. 

De laatste avondwandeling bleek altijd een uitdaging, want Davy vond het niet nodig om te gaan. Hij bleef liggen of ging op zijn rug liggen rollen en leek te zeggen "toedeloe, ga maar zonder mij". Maar gingen we niet uit, dan konden we in de nacht naar buiten. Dus na veel gesmeek overreedde ik hem elke avond om mee te gaan. Het laatste jaar werden de wandelingen korter en per hond een eigen ronde. Dave hoefde niet meer zo ver. 

En nu is Davy er niet meer. En wat een icoon is er van ons heengegaan. De DAN hond die midden op Schipholplaza een grote drol neerlegde toen we een aankomst bijwoonde. De hond die een fietsenstalling van jewelste had in zijn bekkie, omdat hij zo'n slecht gebit had en er het eea getrokken moest worden over de jaren. De hond die heel hard begon te blaffen als hij het geluid van een metalen trapleer of steiger hoorde of als hij iemand de gordijnen van zijn of haar eigen huis zag openen als hij buiten liep. De hond die ooit de bosjes in dook en naast een gewonde duif ging zitten, zodat ik kwam kijken en de duif kon helpen. De hond die een moord deed voor een gekookt eitje, komkommer, peen, slagroom en nog zoveel meer. De hond die eigenlijk geboren was om zoveel pech te hebben, maar nooit zichzelf als slachtoffer zag en zich daarmee een voorbeeld toonde voor velen. Davy was een stille hond. Je hoorde en zag hem weinig, maar de stilte is oorverdovend zo zonder hem. Maar ik berust me erin dat hij nu pijnvrij is en zonder zorgen. Als ik daaraan denk, dan maak me dat zelfs een beetje aan het lachen. Ook al is het voornamelijk het gemis dat regeert. 

Beste mensen van DAN, bedankt dat jullie akkoord gingen dat Davy de mijne mocht worden. 

En lieve Davy, ik mis je vreselijk, je was mijn allesie. Sunny mist je vreselijk. Maar we gaan ons redden. Tot we elkaar weer wederzien. See you on the other side . 

Chantal, Sunny en Simba. 

 

      

     

Sudoku (Azorice) overleden

Tot ons groot verdriet hebben wij op 4 oktober 2022 afscheid moeten nemen van onze, bijna 15-jarige Sudoka.

Vier jaar heeft hij ons heel veel vreugde gegeven.

En ondanks dat hij pas op zijn 10e bij ons is gekomen was het wonderbaarlijk hoe hij in deze tijd een echte familiehond was geworden.

Hoe meer mensen in huis hoe beter, want dan meer knuffels en misschien ook een extra hondensnoepje. En als het mooi weer was lekker in de tuin struinen, rollen in het gras en heerlijk lui liggen in het zonnetje op het ligbed.

We zullen zijn blije, huppelende loopje, zijn natte snuit en zijn zacht gesnurk erg missen.

                            Sudoka, je was de beste hond ooit!

Wij wensen de baasjes van Sudoku alle sterkte voor de komende tijd

Cara overleden

Afgelopen vrijdag 7 oktober hebben wij tot ons verdriet afscheid moeten nemen van onze
18 jarige Cara. We hikten er al maanden tegen aan, immers het lopen en omhoog komen ging al niet meer zonder hulp, maar ja de eetlust was nog enorm en dat gaf voor haar nog kwaliteit aan het leven. Tot afgelopen vrijdag toen werd je heel ziek en had je veel pijn en het onvermijdelijke werd realiteit. We moesten afscheid van elkaar nemen.

Minder stressvol kon een adoptie niet beginnen maar gedurende de 8 1/2 jaar dat je bij ons bent geweest heb je je ontwikkelt tot een heel stabiele hond waar we ongelooflijk veel van gehouden hebben.