REXY

Rexy zal aankomen op zondag 13 oktober. Het is 2013. Een stormachtige en natte dag. We staan op Schiphol. 

Een hal vol mensen die het beste voor hebben met de hond die zij uitgekozen hebben.

Liefde willen we allemaal geven aan die verschoppelingen. Alleen weten zij dat nog niet.

Wij zijn vreemden voor ze, die een andere taal spreken. 

Rexy vult de hele bench. Heeft veel weg van een herder.

We hebben foto’s en filmpjes van hem gezien. 

Hij mag er even uit. Is mager, een beetje dizzy. Hij krijgt bemoedigende woorden toegefluisterd van Bianca en anderen van DAN. 

Rexy is ongeveer zeven jaar. Met niet zoveel kans meer om uit het asiel van Christiana in Roemenie te komen.

We rijden terug naar Zeeland. Een onbekende stille hond mee in de auto. Voor Rexy zijn wij twee totaal onbekende mensen, die een taal spreken die hij niet kent. 

Dan begint het avontuur. 

Rexy is in een vreemd huis, wil over het tuinhek springen, loopt buiten op onbekende paden, voelt zich niet veilig. Mannen in donkere kleding zijn een bedreiging.

Dan haalt hij uit. Weet niet dat dit geen hondenmeppers zijn.

Is bang voor busjes en auto’s die hem te langzaam tegemoet komen. Verwacht waarschijnlijk ieder moment een hondenvanger. Ook daartegen haalt hij uit.

Mee in de auto blijft hij staan. Zo’n grote hond. Kwijlend en bibberend van angst. Hoe vaak in zijn zevenjarige leven heeft hij in een auto gezeten?

Ik heb contact met DAN. Krijg tips hoe te handelen. Hoe hem gerust te stellen. 

Afleiden, wat masseren op zijn achterlijfje, rustig tegen hem praten, geruststellen, belonen met woorden. En vooral zelf rustig blijven, anders voelt hij de spanning.

En langzaam, langzaam, maken we samen vorderingen. Hij gaat rustig liggen in de auto, haalt minder uit naar mensen die hem lijken te bedreigen. Hij wordt sterker. Krijgt zelfvertrouwen.

We leren elkaar kennen. 

Ik ben er voor hem.

Hij is er voor mij. 

We worden vrienden. 

Er zijn ruim zeven jaar voorbijgegaan. 

23 januari jongstleden is Rexy overleden. 

Hij was oud en op, had geen pijn. Is rustig in zijn mand gestorven. Zonder ingrijpen van een dierenarts. 

Het zat er al een tijdje aan te komen. Hij liep minder lang, at weinig. Sliep meer. Kon zonder hulp moeilijk in de auto komen, niet meer op bed springen als de regen ’s nachts tegen de ramen kletterde, waarvoor hij altijd bang was gebleven. Net als voor onweer.

Je weet het, toch kun je je op het gevoel niet voorbereiden.

Mijn lieve, stoere mooie Rex, die, ondanks wat hij allemaal meegemaakt had in Roemenie als zwerver, en later in het asiel, zo’n ontzettende lieve hond was gebleven. Zachtaardig,trouw. Een lieverd! 

Op dit moment worden er veel ‘Corona’ honden aangeschaft. Mensen willen in de avond naar buiten. Mag met een hond. Ze zitten veel thuis. Het moment voor een hond. Denken ze.

Asiels worden leeggehaald. Probleemhonden zomaar aangeschaft door mensen die nooit eerder een hond hebben gehad.

Rexy was mijn tweede zwerfhond. Hij was niet gepamperd. Kende geen veilig huis, weinig liefde. 

Zo’n hond is getekend. Heeft rust nodig.Is niet vanzelf de hond die mensen zich voorstellen. 

Er zullen, ook in deze tijd, nog zat mensen zijn die bewust een hond nemen. Ook via DAN. Zij doen al jaren, heel zorgvuldig, werk dat eigenlijk niet nodig zou moeten zijn. 

Maar wat gebeurt er met de honden die in een opwelling aangeschaft worden? Valt het tegen, dan gaan ze naar het asiel of naar een ander gezin, waar ze zich opnieuw waar moeten maken en niet weten wat er van ze verwacht wordt en vaak in moeilijk gedrag vervallen. Uit onzekerheid.

Een hond krijg je voor het leven. Met alles erop en eraan. 

Wandelen is iedere dag wandelen. Met een grote hond veel, met een kleine hond minder, maar wel wandelen. Onder alle weersomstandigheden.

Je laat een hond zo min mogelijk alleen thuis. Je zorgt voor goede voeding en verzorging.

Niet even, maar al die jaren dat je hond leeft.

Geen dag heb ik spijt gehad van Rexy. Ik had hem nooit willen missen.

Hopelijk heeft hij dat gevoeld.

De leegte is groot. 

Opeens wandelen zonder hem. 

Zonder Rex.

Voorbij.

Voorgoed voorbij.

 

Lily van der Velde

Wij zijn echt verdrietig. Je mist een familielid.

 

Lucky (in haar Roemeens paspoort SHANG HAN, een teefje geboren 15-06-2007) is afkomstig uit Cernavoda. Zij is dankzij DOGS ADOPTIONS NEDERLAND in april 2009 in ons gezin gekomen.

Anneke heeft altijd alles voor haar met liefde gedaan! Alle behandelingen heeft zij gekregen. Röntgenfoto’s van de buik (lever) en allerlei onderzoeken. Kosten noch moeiten zijn gespaard. Lucky hield van eten.

Zij zat altijd naast mij, Jan, bij elke maaltijd. Vaak stonden er twee voorpootjes op mijn dij. Er is een schort kapot gegaan door haar scherpe nagels. Altijd gaf ik haar een stukje vlees, hoewel zij eigenlijk op speciaal dieet was. 

Lucky gaf Anneke altijd likjes tot op haar sterfdag toe. In haar goede jaren hield zij van rennen. In de laatste paar jaar ging zij echter altijd sneller lopen als zij weer terug naar huis kon. De laatste maanden werd zij op het stuk van huis naar het bos gedragen. Ik heb haar nooit agressief gezien. Lief dier. Anneke heeft haar veel liefde gegeven.

Jan en Anneke

Fynn overleden

 

  Het begon allemaal met een droom en wens om toch een keer een hond te adopteren. Liefde en geluk te geven na 'mindere' hoofdstukken in hun leven.

Na een Schotse collie en 2 Border collies waren we er klaar voor als gezin en gingen we opzoek naar onze nieuwe beste vriend om te verwelkomen bij ons thuis. Waar zoek je naar? Alle zielige gezichtjes doen je wat die voorbij komen...

We zochten naar een klik, een beeld dat ons niet meer losliet en daar kwam de foto van Go-Go voorbij! Het contact met de stichting werd gelegd. Elke dag staarde we naar de foto, onze nieuwe vriend.

 

Onze Fynn!

De aankomst op Schiphol was spannend, hij was een klein, dun, slungelig pupje. Echt een boefje.We waren opslag verliefd, het klopt zo. Hij hoort bij ons!

De hoofdstukken die daarop volgde waren niet altijd even makkelijk. Fynn had wat "issues", wat dingen waar we flink aan moesten werken. Rustig aan het vertrouwen werken, het was echt niet makkelijk. Meerdere cursussen en mensen hebben geholpen. Naarmate de tijd verstreek begonnen we Fynn beter te leren kennen, te begrijpen. Fynn was een hond met een gebruiksaanwijzing, zolang we die volgde was hij happy en een fantastische, gezellige familiehond voor ons.

Hij was een echte boef, soms een brompotje, gek op koekjes en hield erg van zijn wandelingen. Hij loeide naar de maan en als de telefoon overging. Hij hield van zonnen. En was een gevaarlijke waakhond voor ongewenst bezoek. Hij heeft mogen samenleven met de andere honden Jay, Kyra, Hailey, Zosja en Zorro.

En nu moeten wij hem voor altijd missen! De kleinkinderen vroegen waar Fynn dan nu is?! Bij de regenboogbrug, bij zijn vriendjes Jay en Kyra, en voor altijd in onze hart en gedachtes! Het verlies van jou, lieve Fynn, valt echt niet mee!