In Memoriam

Dag lieve Wodan

Wodanbaas

Op een prachtige dag, ergens in februari 2015, gingen wij met ons viertjes naar Schiphol en kwamen thuis met het liefste en meest dankbare hondje wat we ooit gehad hebben.

Als Griutza kwam hij naar Nederland waar wij hem vanwege zijn gigantische hoogte (wel 35 cm) tot stoere Wodan hebben omgedoopt :-) En wat was 'ie stoer! Ga er maar aan staan; eerst overleef je de woeste straten van Roemenië als pup en puber, dan word je gevangen met zo'n lelijke gevaarlijke vangstok waar je letterlijk de sporen van in je bek blijft houden, dan verschijnt er net op tijd een beschermengel met de naam Neli in je leven en verandert alles. Ineens zit je in een asiel met mensen die het goed bedoelen maar die stiekem superspannend zijn en daarna word je ineens op een vliegtuig gezet om vervolgens in een ver land met open armen ontvangen te worden. Een mens raakt van minder in de stress.

Wodan Schiphol Wodan

Met veel geduld en eindeloze liefde kregen wij het voor elkaar om Wodans vertrouwen te winnen en onze beloning was eindeloze hondenliefde. Wat was je dol op onze meiden en vooral Jasmijn had een streepje bij je voor. Dat kwam wellicht omdat je opgerold precies in haar kleermakerszit paste... nergens sliep het lekkerder dan op haar schoot. En niemand kriebelde lekkerder achter je oortjes dan Jasmijn. En op jouw beurt heb jij haar een doel gegeven, want Jasmijn weet eindelijk dat ze later 'iets met hondjes' wil gaan doen.

En de eerste keer dat je kwispelde toen je Rosalie uit school zag komen, vergeten we ook nooit meer. Net zoals die keer dat je uit je plaat ging van die andere hond, die indringer die je aan alle kanten ging besluipen want wat moest dat beest in jouw woonkamer? Wat lagen we dubbel toen je erachter kwam dat het je eigen weerspiegeling in de schuifdeur was. En vaak had ik thuis, als de rest naar werk en school was, niet eens een radio aan omdat ik zo graag naar jouw gesnurk luisterde. Wat kon je lekker pruttelen en knorren als je sliep.

We hebben veel honden gehad maar geen van allen luisterden zo goed en waren zo trouw als jij.

En ook opa en oma waar je altijd ging logeren als wij op vakantie gingen, waren dol op jou (en andersom ook trouwens). Je wist dat je thuis niet op de bank mocht liggen (wat ook niet nodig was met een mand en 2 lekkere grote kussens tot je beschikking) maar je wist ook dat dat bij oma wel mocht! Binnen no-time lag je daar altijd op je vaste plek.

We hebben genoten van jou en de knuffels die je graag kwam geven en volgens mij vond je het bij ons ook niet verkeerd.

Maar ik schrijf dit stukje niet voor niets in de verleden tijd. Want wat je ook allemaal voor je kiezen hebt gekregen, wat je ook allemaal hebt moeten doorstaan en overleefd hebt: je grootste vijand kwam van binnenuit. In een heel rap tempo ging je conditie achteruit, want je nieren waren het aan het begeven. Ze werkten samen nog maar voor minder dan 30% en dat werd steeds minder. En af en toe zag ik een bepaalde blik in je ogen. Zo'n blik waarin ik las wat ik liever niet wilde lezen. De blik die zei: 'Laat mij maar gaan'. En die blik kwam steeds vaker en 4 jaar geleden deed ik je een belofte: wat er ook gebeurt, je zult een waardiger einde krijgen dan de start die je hebt gehad. Pijn heb je niet gehad en we hebben ervoor kunnen zorgen dat je dat ook nooit zult krijgen.

Op 14 mei hebben we je laten gaan. Je bent bij de dierenarts in slaap gevallen op de manier zoals je het liefste sliep: opgerold in de kleermakerszit van Jasmijn. We hebben je een lange lijdensweg kunnen besparen maar wat hadden we je graag langer bij ons gehad dan deze vier jaartjes. Hoe oud je geworden bent? Officieel bijna 7, maar het vermoeden van ons en de dierenarts is dat we daar weleens 4 jaar bij op zouden kunnen tellen. Ons maakte het niet uit.....je was een wereldhondje, letterlijk.

Dag lieve Wodan, je was onze Vagebond en hebt ervoor gezorgd dat ook bij heel veel mensen hier in de buurt en bij andere hondenbezitters de vooroordelen over 'importhondjes' verdwenen zijn. Je wordt gemist....

Martin, Marieke, Rosalie en Jasmijn

Buddy overleden.

IMG 20190523 WA0004 1

Buddy, toen nog Paddy, is in 2009 bij ons in Castricum komen wonen. Wat ons direct opviel was het feit dat hij niets kon. Alles was hem vreemd; auto's, fietsers, brommers. En ook kinderen op skates of skateboards. Dit had hij natuurlijk nog nooit gezien en was er als de dood voor. Ook het het lopen aan een riem was hem niet bekend en wij moesten voor en naast hem lopen om hem door de straten naar het uitlaatgebied te krijgen. Gelukkig pakte hij, de drukte en alles wat we op ons pad tegenkwam, erg snel op. Buddy was een snelle leerling. 1 Ding hoefde we hem niet te leren en dat was het zindelijk worden, dat deed hij vanaf het allereerste moment top.

Wat betreft het eten was Buddy geen moeilijke klant. Al keek hij mij, de eerste keer dat hij bloemkool bij zijn brokken kreeg, wel heel bedenkelijk aan. Maar hij at het toch gewoon op, net als alle andere groenten die hij dagelijks van ons bij zijn voer kreeg.

Als wij Buddy moeten omschrijven is het eerste wat in ons opkomt: Een grote lieverd! Hij had zo'n zachtaardig karakter en hij was nooit opstandig. Maar hij liet de kaas ook niet van zijn brood eten. Verder was hij beschermend, waakzaam, alert, mega nieuwsgierig en verliefd op onze kleindochter. Kortom, wij hadden ons geen betere adoptiehond kunnen wensen. Helaas mocht Buddy maar 10 jaar en 5 maanden worden.

Dag lieve buddy, we gaan je missen.

IMG 20190524 WA0000 1

We wensen de baasjes van Buddy heel veel sterkte toe en bedanken jullie dat jullie Buddy/Paddy de kans gegeven hebben op een mooi leven.

Mietsi overleden

edd3a4c93dfa0525391e2ebe26cedce8

Er was eens een tijd dat er een broertje en zusje in een dodingsstation in Roemenië verbleven. De twee waren schitterend en o zo lief. Broertje Teddy kwam op een website, werd gereserveerd en verhuisde naar een beter asiel bij Neli, hij mocht bijna naar Nederland komen. Later kwam zus Mietsi ook op de website en werd het baasje, dat broertje Teddy ging adopteren, ook verliefd op Mietsi en reserveerde haar ook. Ze zouden zo'n mooi leven krijgen, weg van alle ellende.

Maar....op een meidag in 2019, een dag nadat Mietsi was gereserveerd, kregen we het verdrietige bericht dat Mietsi was overleden. Helaas is dat dagelijkse kost in een zo'n asiel. En nu was het Mietsi's tijd.

We zijn er onderste boven van. Ze was er bijna, ze zou bijna naar Neli gaan, maar we waren niet snel genoeg. Heel naar...

Wij wensen de adoptanten die de twee een plekje wilde geven veel sterkte. We hadden het graag anders gezien.

Dag mooi meisje.

a5cc68da5623937c9489b25330f6af80

Eclipse overleden

FB IMG 1556050316378 Eclipse en Quiness waren zus en broer. Ze werden van straat geplukt toen ze nog maar een paar daagjes oud waren. In totaal waren er zeven pups, alleen deze twee overleefden het. Ze groeiden op tussen en bij lieve mensen, dus ze hebben nooit meegemaakt dat mensen onaardig kunnen zijn. Wat een mazzel hadden deze twee. Helaas kon dit mooie stel niet bij deze mensen blijven en werden ze naar een pension verplaatst. Daar ontfermde Dana Constatin over hen.

Eclipse was een sportieve, pikzwarte met witte bles en erg snelle tante. Helaas is Eclipse er niet meer. Op 23 april hoorden we van Dana dat Eclipse overleden werd gevonden in haar kennel. Dana was zeer bedroefd, omdat dit zo plotseling was. Eclipse had niet gevochten, haar eetlust was die ochtend goed. Geen aanwijzigingen dat er iets gaande was met dit meisje. Maar helaas was dit het wel.

Om op 1 dag te moeten horen dat twee pensionhonden uit twee verschillende pensions overleden waren is ontzettend verdrietig en gewoonweg niet te relativeren. We wensen Dana heel veel sterkte met dit verlies.

En we hopen dat er snel een baasje voor broertje Quiness komt.

Dag lieve Eclipse. Net 1 jaar geworden, veel te jong om heen te gaan.

a5406e0b0d4f648a634c86aed8358766

Nemo overleden

46958015 2392167360811281 8229970329200492544 n

Nemo was het broertje van Dee, Lisa, Grumpy (geadopteerd in Nederland) en Simmy (geadopteerd in Nederland). Nemo en Dee hadden ooit een baasje, maar Roemeense Simona werd door deze mensen gebeld, want ze wilden hen niet meer. Simona nam ze mee, anders zouden ze op straat gezet worden. In de tijd dat Nemo geadopteerd was, was hij verwaarloosd en ondervoed. Dit had zo z'n sporen achtergelaten. Nemo werd in het pension gezet bij zijn broers en zus en daar heeft hij minstens drie jaar gezeten. Helaas was er niemand die deze prachthond een huisje gaf.

Op 23 april ging Simona, zoals ze zo vaak deed, in de ochtenduren naar het pension. Er was toen niks aan de hand met Nemo. Hij at en dronk en begroette haar. Toen ze s'middags langsging, lag Nemo bijna levenloos in zijn kennel. Ze snelde met hem naar de dierenarts, maar helaas overleed hij onderweg.

Niemand weet waar Nemo aan overleden is. We zijn dankbaar dat hij zijn laatste minuten heeft doorgebracht met Simona, de vrouw die om hem gaf.

Dag lieve, mooie Nemo. We hadden je meer gegund.

Pagina 20 van 26