In Memoriam

Luna overleden

Luna

Luna was 4 jaar toen ik haar adopteerde via DAN. Ik heb haar uit de ellende gehaald en zij heeft mij door een scheiding heen geholpen. Ik ben. van Apeldoorn hier in Sittard terecht gekomen. Luna is 14 jaar geworden en we hebben geweldige jaren gehad, helaas kreeg ze nierfalen, ze had geen leven meer zo. Ik heb er alles aan gedaan, maar voor haar was het beter haar in te laten slapen. Ze is nu weer thuis. In mijn hart vergeet ik haar nooit.

I love you mijn hondekind

Diny uit Sittard

Luna overleden

In 2007 kwam hondje Fortuna in de opvang bij Christa. Vanuit daar werd Fortuna op 6 november 2007 geadopteerd door de mensen waar ze haar hele leven heeft gewoon en waar ze de mooie naam Luna kreeg.

De baasjes schreven ons het volgende over Luna " We hebben een geweldige hond aan haar gehad. Wij missen haar enorm".

Helaas is Luna op 3 juli 2019 overleden en ze laat een groot gat achter.

We wensen de baasje van Luna heel veel sterkte en bedanken jullie dat jullie 12 jaar van haar hebben gehouden.

Alba overleden

60ac1cd53150390fb7f4ec4bf81f56ca

Alba en Dora leerden we begin 2018 kennen in pension Pipera. De twee (waarschijnlijk) zusjes waren daar geplaatst door een Roemeense mevrouw.

43632eff7e8b4ebecfb1c7549b894447

Helaas werd er niet gewerkt aan de socialisatie van de honden en was Alba een onzekere hond, die stil stond in haar mentale groei. Dora bleek de dappere van de twee.

Alba kwam bij ons op de website omdat we de innerlijke tweestrijd van haar zagen: bang, maar toch wel willen. Vooralsnog won haar onzekerheid, maar we warener zeker van dat een juist baasje de weegschaal van Alba de andere kant op kon doen laten kantelen.

55e60fa9d8aca9a5c46034f5cfe86490 Helaas kreeg Alba deze kans niet en is ze op 25 juni 2019 gestorven in het pension. De oorzaak was waarschijnlijk nierfalen.

Het doet altijd pijn als dit gebeurt met honden van onze website. En het spijt ons dat we je geen baasje konden schenken. Voor nu...geen pijn en angst meer.

Dag Lieve Alba, een behouden vaart.

Amy

moeder amy

08-11-2010 21-06-2019

Op 15 juni in 2012 kwam Amy, via een opvangadres in Almelo, bij ons wonen.

Amy was een moedertje van een aantal puppy's, waaronder witte Noa (overleden maart 2019).

Amy kwam bij ons wonen tussen de katten en een hond. De roedel werd groter toen Tjokko, Codi en Boef toegevoegd werden. Amy was de leider van de boys. Ze had ze goed onder de duim en kon goed overweg met de katten.

Een aantal maanden geleden gaf Amy pijn aan, waarschijnlijk was het haar gebit. Toen ze hieraan geholpen werd, werd bekend dat ze ook aan een vreselijke ziekte leed, in een zeer agressieve vorm.

Ons meisje Amy was dapper en wilde niet opgeven. Ze bleef spelen en eten.

Toch verloor je deze oneerlijke strijd.

Op 24 Juni 2019 moesten we je laten gaan.

12715772 1237596286268400 7864003167135663258 n

Je hoeft niet sterk te zijn

om iets vast te houden.

Maar je moet wel sterk zijn

om los te laten.

Amy we missen je, je was een kei van een Roemeen.

Dag lieve Wodan

Wodanbaas

Op een prachtige dag, ergens in februari 2015, gingen wij met ons viertjes naar Schiphol en kwamen thuis met het liefste en meest dankbare hondje wat we ooit gehad hebben.

Als Griutza kwam hij naar Nederland waar wij hem vanwege zijn gigantische hoogte (wel 35 cm) tot stoere Wodan hebben omgedoopt :-) En wat was 'ie stoer! Ga er maar aan staan; eerst overleef je de woeste straten van Roemenië als pup en puber, dan word je gevangen met zo'n lelijke gevaarlijke vangstok waar je letterlijk de sporen van in je bek blijft houden, dan verschijnt er net op tijd een beschermengel met de naam Neli in je leven en verandert alles. Ineens zit je in een asiel met mensen die het goed bedoelen maar die stiekem superspannend zijn en daarna word je ineens op een vliegtuig gezet om vervolgens in een ver land met open armen ontvangen te worden. Een mens raakt van minder in de stress.

Wodan Schiphol Wodan

Met veel geduld en eindeloze liefde kregen wij het voor elkaar om Wodans vertrouwen te winnen en onze beloning was eindeloze hondenliefde. Wat was je dol op onze meiden en vooral Jasmijn had een streepje bij je voor. Dat kwam wellicht omdat je opgerold precies in haar kleermakerszit paste... nergens sliep het lekkerder dan op haar schoot. En niemand kriebelde lekkerder achter je oortjes dan Jasmijn. En op jouw beurt heb jij haar een doel gegeven, want Jasmijn weet eindelijk dat ze later 'iets met hondjes' wil gaan doen.

En de eerste keer dat je kwispelde toen je Rosalie uit school zag komen, vergeten we ook nooit meer. Net zoals die keer dat je uit je plaat ging van die andere hond, die indringer die je aan alle kanten ging besluipen want wat moest dat beest in jouw woonkamer? Wat lagen we dubbel toen je erachter kwam dat het je eigen weerspiegeling in de schuifdeur was. En vaak had ik thuis, als de rest naar werk en school was, niet eens een radio aan omdat ik zo graag naar jouw gesnurk luisterde. Wat kon je lekker pruttelen en knorren als je sliep.

We hebben veel honden gehad maar geen van allen luisterden zo goed en waren zo trouw als jij.

En ook opa en oma waar je altijd ging logeren als wij op vakantie gingen, waren dol op jou (en andersom ook trouwens). Je wist dat je thuis niet op de bank mocht liggen (wat ook niet nodig was met een mand en 2 lekkere grote kussens tot je beschikking) maar je wist ook dat dat bij oma wel mocht! Binnen no-time lag je daar altijd op je vaste plek.

We hebben genoten van jou en de knuffels die je graag kwam geven en volgens mij vond je het bij ons ook niet verkeerd.

Maar ik schrijf dit stukje niet voor niets in de verleden tijd. Want wat je ook allemaal voor je kiezen hebt gekregen, wat je ook allemaal hebt moeten doorstaan en overleefd hebt: je grootste vijand kwam van binnenuit. In een heel rap tempo ging je conditie achteruit, want je nieren waren het aan het begeven. Ze werkten samen nog maar voor minder dan 30% en dat werd steeds minder. En af en toe zag ik een bepaalde blik in je ogen. Zo'n blik waarin ik las wat ik liever niet wilde lezen. De blik die zei: 'Laat mij maar gaan'. En die blik kwam steeds vaker en 4 jaar geleden deed ik je een belofte: wat er ook gebeurt, je zult een waardiger einde krijgen dan de start die je hebt gehad. Pijn heb je niet gehad en we hebben ervoor kunnen zorgen dat je dat ook nooit zult krijgen.

Op 14 mei hebben we je laten gaan. Je bent bij de dierenarts in slaap gevallen op de manier zoals je het liefste sliep: opgerold in de kleermakerszit van Jasmijn. We hebben je een lange lijdensweg kunnen besparen maar wat hadden we je graag langer bij ons gehad dan deze vier jaartjes. Hoe oud je geworden bent? Officieel bijna 7, maar het vermoeden van ons en de dierenarts is dat we daar weleens 4 jaar bij op zouden kunnen tellen. Ons maakte het niet uit.....je was een wereldhondje, letterlijk.

Dag lieve Wodan, je was onze Vagebond en hebt ervoor gezorgd dat ook bij heel veel mensen hier in de buurt en bij andere hondenbezitters de vooroordelen over 'importhondjes' verdwenen zijn. Je wordt gemist....

Martin, Marieke, Rosalie en Jasmijn

Pagina 20 van 26