Lieve, Lieve Bobbie,27 Januari kwam je per toeval bij mij terecht. Je was nog maar 10 maanden oud. Ik was helemaal weg van je. Waar ik was, was jij ook. Je was in korte tijd al mijn dikste vriend. Dus ik besloot je te adopteren, je was al snel niet meer weg te denken. Je was zo gek met je speeltjes, lekker knuffelen en in de ochtend wakker worden op bed. Toch was je niet helemaal happy, je liep soms wat raar met je pootjes en ze hadden een rare ongezonde stand. Na advies ben ik met jou naar een arts gegaan om te kijken wat het was. Foto's gemaakt, er kwam uit dat je door de stand van je pootjes al artrose aan het vormen was. Als hier niks aan gedaan zou worden, zou de pijn erger worden. Omdat de tijd drong voor je toekomst, moest er beslist worden over de operatie. Dinsdag 12 maart was het spannend voor je, maar ik steunde je tot je in slaap werd gebracht. Ik gaf je een kus op je kleine snoet en zei nog wel wakker worden he. Het duurde zo lang, wat vreemd voelde. Toen belde de arts. De operatie was al achter de rug, maar lieve Bobbie, je hartje kon het laatste stukje niet meer aan. Je hartslag ging naar beneden en stopte. Ze hebben alles geprobeerd. Maar het mocht niet meer baten. Dat verschrikkelijke nieuws sloeg in als een bom! O Lieve Bobbie wat mis ik je verschrikkelijk hard! Het gemis is niet te beschrijven groot.Bedankt voor de leuke en mooie weken. En wat ben ik blij dat ik je toegewezen kreeg en die tijd met je heb gehad. Te jong en te snel, voor altijd in mijn hart! Rust zacht mijn vriend, mijn lieve Bobbie!
