Annie en Emiel overleden
Eind 2008 zijn Annie en Emiel bij mij gekomen, Annie op 6 november en Emel op 13 december. Annie zou ik opvangen en Emiel trof ik ongelukkig aan waardoor ik hem persé mee naar huis wilde nemen. Alletwee niet uitgekozen op de site maar door het lot mijn allergrootste liefdes geworden.
Annie was als pupje gevonden op een bouwterrein van het nieuwe gemeente asiel in Slatina door Ton, Annie en Bianca. Ze is meegenomen naar het asiel van Teodora en Gratiela en is met andere honden rond het kantoor in redelijke vrijheid opgegroeid tot ze 8 maanden oud, bij mij kwam. Ze heeft lang niet begrepen waarom ze altijd binnen at en sliep. Aan de riem buiten was een ramp, doodeng vond ze dat. Ze liep wel gewillig mee maar was verstijfd, alles was overweldigend. Los in het bos, geen probleem maar aangelijnd zijn is lang stress gebleven. Een supergevoelig introvert lief meisje, welwillend maar niet begrijpen wat en waarom.
Emiel is samen met zijn broertje in een doos op straat gevonden door een Deense vrouw die in Boekarest woonde en werkte. Zij was van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat afwezig door haar werk en Emiel en zijn broertje waren dan alleen in de keuken met een klein plaatsje buiten. Vooral Emiel was als pup van vijf/zes weken nauwelijks aan te raken, grommen, bijten, alles was eng. Toen hij, vijf maanden oud, bij mij kwam was hier nog niet veel in verbeterd. Hij was al best groot, grote enge tanden als hij zijn lip optrok en gromde. Hem onverwachts een aai geven of zomaar langslopen leverde een knauw op. Bijna als een blinde hond, laten weten dat je komt en/of aan gaat raken. Aan de lijn was hij, net als Annie, een ramp. Hij ging gewoon zitten en blaffen als hij iets zag wat hem niet aanstond. Geen beweging meer in te krijgen. Grote stress aan de lijn. En toch was hij ook heel ontwapenend, dat smoeltje, die ogen en zijn mimiek, onbetaalbaar.
Onze onderlinge verstandhouding heeft er voor gezorgd dat Annie en Emiel zich ontwikkelden tot superlieve huishonden, Annie is af en toe met bezoek hielen blijven happen, Emiel is buiten aangelijnd een kleine keffer gebleven, Waar Annie solidair aan meedeed. Partners in crime. Partners in liefde naar mij, Emiel die wist wanneer hij over de grens ging en dan snel naar zijn plek liep met een verborgen glimlach want ach, mammie houdt toch wel van mij. Annie serieus, ze had een keer stiekem een inimini hapje van een broodje genomen, ik hoorde haar zachtjes piepen, ze keek naar het broodje, naar mij en weer naar het broodje. Alsof ze vertelde wat ze had gedaan, hoe schuldig ze zich daaronder voelde en spijt had.
Alletwee op hun eigen manier gevoelige lieve honden. Emiel uiteindelijk dol op mensen, Annie altijd eerst behoudend.
Op 12 oktober 2018 bleek bij de dierenarts dat Emiel zijn heup zo stuk was dat alleen hele sterke pijnstillers nog iets konden verlichten. Ik heb hem ter plekke losgelaten. Mijn lieve clown met al zijn fratsen vol humor gunde ik geen minuut pijn meer. Emiel is tien jaar en drie maanden geworden.
Vol verdriet ging ik met alleen Annie naar huis. Ze konden niet zonder elkaar en ik wist niet wat ik kon verwachten met Annie zonder Emiel. Ze heeft mij versteld laten staan. Niets gemerkt van gemis van Emiel, ze leek zich super prettig te voelen met mij samen. Ze heeft mijn schrijnende pijn om Emiel verzacht met haar gedrag, haar kalm samen zijn, haar uitgelatenheid in het bos, met een grote glimlach op mij af komen rennen, haar spelen met mij dat altijd met luid gegrom en geblaf gepaard ging, groot verdriet en grote liefde hand in hand.
27 juli 2020, de dag dat ik ook Annie moest laten gaan, twaalf jaar en vier maanden. Door tumoren in haar borstkas kon ze in korte tijd nog maar kleine stukjes lopen. Dan ging ze hijgen, waardoor ik dacht dat het haar hart was. Bloedonderzoek liet zien dat ze pijn moest hebben, ook al liet ze weinig merken. Ik heb na een dag de beslissing genomen. Weten dat elke dag een stap achteruit gaat zijn, die weg wilde ik haar niet laten gaan. Met een vriendin zijn we met de auto naar Annie's geliefde bos gereden, waar ze al twee weken niet naar toe kon lopen. Kalm met elkaar gewandeld, afscheid van hier. Thuis de gewone routine, koffie maken, Annie en de kat eten geven, heel blik zalm door haar brokken, Annie trippelend en blij om mij heen, met vrolijke stem haar het eten voorgezet. Zo harmonieus met elkaar, in een bubbel. De dierenarts is gekomen, infuus liet ze inbrengen en zachtjes is ze in mijn armen naar de grond gegleden, in vrede.
Annie en Emiel zijn niet meer hier en toch ook weer wel. Zoveel met elkaar meegemaakt, zo gegroeid, zoveel verbinding.
We hebben enorm veel van elkaar geleerd, enorm van elkaar genoten en enorm van elkaar gehouden.
Maria