Dag lieve Wodan
Op een prachtige dag, ergens in februari 2015, gingen wij met ons viertjes naar Schiphol en kwamen thuis met het liefste en meest dankbare hondje wat we ooit gehad hebben.
Als Griutza kwam hij naar Nederland waar wij hem vanwege zijn gigantische hoogte (wel 35 cm) tot stoere Wodan hebben omgedoopt :-) En wat was 'ie stoer! Ga er maar aan staan; eerst overleef je de woeste straten van Roemenië als pup en puber, dan word je gevangen met zo'n lelijke gevaarlijke vangstok waar je letterlijk de sporen van in je bek blijft houden, dan verschijnt er net op tijd een beschermengel met de naam Neli in je leven en verandert alles. Ineens zit je in een asiel met mensen die het goed bedoelen maar die stiekem superspannend zijn en daarna word je ineens op een vliegtuig gezet om vervolgens in een ver land met open armen ontvangen te worden. Een mens raakt van minder in de stress.
Met veel geduld en eindeloze liefde kregen wij het voor elkaar om Wodans vertrouwen te winnen en onze beloning was eindeloze hondenliefde. Wat was je dol op onze meiden en vooral Jasmijn had een streepje bij je voor. Dat kwam wellicht omdat je opgerold precies in haar kleermakerszit paste... nergens sliep het lekkerder dan op haar schoot. En niemand kriebelde lekkerder achter je oortjes dan Jasmijn. En op jouw beurt heb jij haar een doel gegeven, want Jasmijn weet eindelijk dat ze later 'iets met hondjes' wil gaan doen.
En de eerste keer dat je kwispelde toen je Rosalie uit school zag komen, vergeten we ook nooit meer. Net zoals die keer dat je uit je plaat ging van die andere hond, die indringer die je aan alle kanten ging besluipen want wat moest dat beest in jouw woonkamer? Wat lagen we dubbel toen je erachter kwam dat het je eigen weerspiegeling in de schuifdeur was. En vaak had ik thuis, als de rest naar werk en school was, niet eens een radio aan omdat ik zo graag naar jouw gesnurk luisterde. Wat kon je lekker pruttelen en knorren als je sliep.
We hebben veel honden gehad maar geen van allen luisterden zo goed en waren zo trouw als jij.
En ook opa en oma waar je altijd ging logeren als wij op vakantie gingen, waren dol op jou (en andersom ook trouwens). Je wist dat je thuis niet op de bank mocht liggen (wat ook niet nodig was met een mand en 2 lekkere grote kussens tot je beschikking) maar je wist ook dat dat bij oma wel mocht! Binnen no-time lag je daar altijd op je vaste plek.
We hebben genoten van jou en de knuffels die je graag kwam geven en volgens mij vond je het bij ons ook niet verkeerd.
Maar ik schrijf dit stukje niet voor niets in de verleden tijd. Want wat je ook allemaal voor je kiezen hebt gekregen, wat je ook allemaal hebt moeten doorstaan en overleefd hebt: je grootste vijand kwam van binnenuit. In een heel rap tempo ging je conditie achteruit, want je nieren waren het aan het begeven. Ze werkten samen nog maar voor minder dan 30% en dat werd steeds minder. En af en toe zag ik een bepaalde blik in je ogen. Zo'n blik waarin ik las wat ik liever niet wilde lezen. De blik die zei: 'Laat mij maar gaan'. En die blik kwam steeds vaker en 4 jaar geleden deed ik je een belofte: wat er ook gebeurt, je zult een waardiger einde krijgen dan de start die je hebt gehad. Pijn heb je niet gehad en we hebben ervoor kunnen zorgen dat je dat ook nooit zult krijgen.
Op 14 mei hebben we je laten gaan. Je bent bij de dierenarts in slaap gevallen op de manier zoals je het liefste sliep: opgerold in de kleermakerszit van Jasmijn. We hebben je een lange lijdensweg kunnen besparen maar wat hadden we je graag langer bij ons gehad dan deze vier jaartjes. Hoe oud je geworden bent? Officieel bijna 7, maar het vermoeden van ons en de dierenarts is dat we daar weleens 4 jaar bij op zouden kunnen tellen. Ons maakte het niet uit.....je was een wereldhondje, letterlijk.
Dag lieve Wodan, je was onze Vagebond en hebt ervoor gezorgd dat ook bij heel veel mensen hier in de buurt en bij andere hondenbezitters de vooroordelen over 'importhondjes' verdwenen zijn. Je wordt gemist....
Martin, Marieke, Rosalie en Jasmijn
