Je had duidelijk nooit geleerd om bij mensen in de buurt te zijn. Veel geluiden en bewegingen deden je schrikken, ook dingen waar ik totaal niet bij stilstond zoals jas aantrekken, licht aan en uit, was ophangen... Dat was zeker in het begin een intensieve leerperiode voor ons allebei, maar wel met een constant stijgende lijn. Gelukkig had ik alle tijd voor je, en was het heel rustig in huis met verder alleen maar coole kater Nico. Nico die zich helemaal nergens gek door laat maken, waar jij ontzag voor had en waar jij je zelfs een beetje aan kon optrekken. 

Al gauw bleek je een echt mensen-hondje te zijn. Je genoot van het samenzijn, van kroelen en kammen, van samen liggen in de "grote hondenmand" (de bank), van samen bij de houtkachel zitten. Als we met andere mensen waren, die natuurlijk allemaal voor jouw lieve snoetje vielen als een blok, was je ook helemaal in je element. Zelfs een drukke familiebijeenkomst vond jij een feestje!

Voor andere hondjes had je niet heel veel belangstellling, en grote honden vond je eng. Maar je had hier wel een vriendinnetje, een Schotse Collie, waar je gelukkig veel tijd mee hebt mogen doorbrengen. Samen buiten spelen, waarbij je je ongelooflijk kon uitleven, en samen in huis bij ons of bij hun thuis, waarbij je je kon spiegelen aan het  gedrag van die oudere, wijze, stabiele Collie.

Je lievelingsspelletje was rondracen door het zand. Dan wist je van gekkigheid soms niet hoe je rennen en springen moest, en dan groef je weer een kuil plofte je neer met een smile van oor tot oor, en hup daar rende je weer, op naar een volgende kuil. Wat een feest was dat voor ons allebei.

Wat heeft het maar kort mogen duren. Ineens werd je ziek - het leek op griep. Maar de volgende morgen, nog voor we bij de dierenarts waren, stierf je al, naast kater Nico op je kussen. Ongelofelijk dat je er ineens niet meer was. Kennelijk had je een tumor, bevestigde de dierenarts. Je hebt nooit laten merken dat je pijn had. Misschien maar gelukkig dat het zo snel is gegaan, dat je verder lijden is bespaard gebleven.

Lieve, liefste engel Ulli, dank je wel dat je mijn hondje wilde zijn, dat je wilde wonen in mijn huis en mijn hart. Jij mag nu genieten van je eeuwige vrijheid, voor altijd spelen en het zachte zand. Ik zal je nooit vergeten.

  

 Wij, van DAN, wensen de familie van Tootsie ontzettend veel  sterkte  toe met het overlijden van dit meisje. We zijn jullie  dankbaar dat  ze toch nog liefde heeft mogen krijgen. Al was het  kort, het zal  voor haar zoveel betekend hebben. Dank daarvoor.