Informatie

Geplaatst op 8 januari 2015, 19:34

Een bijzondere dame uit het gemeente-asiel

Dank je Doeska!

December 2013 kwam ze aan op Schiphol: Granny, een dame op leeftijd. De eerste foto’s lieten een hond zien met een vrolijke uitstraling ondanks de vreselijke omstandigheden in het gemeente-asiel waar ze zat. Haar vacht gaf aan dat ze ook behoorlijk verwaarloosd was, toch straalde ze nog levenslust uit. We wilden graag deze bejaarde dame zo snel mogelijk daar weg hebben, en veilig bij ons thuis. Dogs Adoptions was volkomen duidelijk over de gesteldheid van Granny: ze was oud, rook niet echt fris uit haar bek en was ook niet helemaal gezond. We wisten dus waar we aan begonnen, maar we bleven die levenslust zien in haar ogen op alle foto’s en filmpjes.

Een mooie hond als zij verdiende een mooie naam en we doopten haar om naar Doeska. Toen Doeska aankwam was ze helemaal op. De eerste dagen deed ze dan ook niks anders dan slapen. En drinken, jeetje wat kon die hond drinken! Veel honden uit het gemeente-asiel drinken de eerste weken enorme sloten water omdat ze blijkbaar in het asiel weinig vers water krijgen. Doeska kreeg medicijnen mee van Dogsadoptions en sterkte snel aan. Daar zorgde ze zelf ook wel voor. Zwak als ze was wist ze door het kattenluik (we hebben een enorm grote kat, dus een groot luik) heen te kruipen, klom op het aanrecht en verorberde anderhalve kilo kippennekken. Een enkel nog bevroren nekje liet ze liggen. Dat was de eerste en laatste keer dat ze dat deed. Blijkbaar vond ze op dat moment dat ze echt iets in te halen had, en tja, dat snapten we wel. Binnen korte tijd kwam Doeska kilo’s aan en haar vacht en ogen begonnen te glanzen. Het ging nog beter met haar toen ze speciaal voer kreeg voor haar nieren die niet optimaal meer werkten.

Doeska werd meer en meer zichzelf: een hele vrolijke en ook zachtaardige hond. Ze kon vol overgave haar snuit in je handen leggen, knipperend met haar prachtige ogen van voldoening. Hadden we boven de was opgehangen, dan wachtte beneden een opgewekt kwispelende dame op ons. En Doeska genoot, als geen ander. Bij elke wandeling rolde ze op de grond en kon zo tijden liggen genieten van de geur van grassprietjes en van de warmte van de zon. Ze kon ons dan helemaal inpakken door uitgebreid met haar voorpoten over haar snoetje te wrijven waarbij ze haar lange oren liet uitwaaieren. Een echt charme-offensief. Als we haar uiteindelijk riepen, sprong ze blijmoedig op om tien meter verder weer opnieuw in het gras een rolletje te maken. Totdat ze vond dat het wel genoeg was en dan liep ze weer vrolijk met ons mee. Niet heel snel, ze was immers op leeftijd, maar soms trok ze nog een sprintje van plezier.

Op straat in onze wijk merkten we in het begin dat het een echte straathond was geweest: ze ging dan het liefst haar neus achterna. Maar op de moestuin lag ze naast ons en bij elk aardbeienbedje dat we aan het wieden waren, verhuisde ze mee. Ook op het strand en in het bos bleef ze keurig bij de roedel. Alleen moest er zo nu en dan een rolletjes-pauze worden ingelast. Het leven was te mooi om er niet volop van te genieten, elke dag. En wij, wij hebben elke dag van haar genoten. Van haar levenslust, haar gekke bokkesprongen en de guitige blik in haar ogen.

Een klein jaar nadat ze bij ons kwam begaven ineens haar nieren het en moesten we afscheid nemen van ons vrolijk Roemeentje. Doeska was niet heel lang bij ons, maar we zijn zo blij dat we deel mochten uitmaken van haar leven. We hadden er geen dag van willen missen.

Wij willen graag Bianca en Ton bedanken die het mogelijk maakten dat Doeska bij ons kwam, en in het bijzonder Gwen van DAN die zo met Doeska en met ons heeft meegeleefd.

Jurgen en Astrid