Informatie

Geplaatst op 12 februari 2014, 15:39
Leonardo

28-09-2003 * 05-02-2014

zou als opvanghondje bij m'n dochter komen maar je bent, gelukkig, nooit meer bij ons weggegaan! Zeven lange jaren zat je in het asiel van Popesti. Niemand wilde je, want je had nog maar 2 tanden. Maar volgens Bianca was je heel erg lief en kon je bij ‘alles’.

Op 22 oktober 2010 was het zover, jij en de andere hondjes kwamen aan op Schiphol. We herkenden je meteen in je bench, je had enorm grote ogen. Ogen om in te verdrinken. Ik was gelijk verliefd op je! Het huis van mijn dochter heb je dan ook maar een half uurtje gezien, want ik nam je meteen mee naar JOUW HUISJE!

De tv vond je heel eng maar verder ging het meteen heel goed met je. Je was zelfs al zindelijk. En dat na 7 jaren in het asiel. Ongelofelijk! Later kwam er nog opvanghondje bij, Cody. En ook dat vond je allemaal goed! Ook Cody bleef bij ons.

Bijna 3½ jaar later sloeg het noodlot toe; je begon te schudden en deed heel anders dan anders. De dierenarts maakte röntgenfoto’s van je longetjes en je hartje. Daarop was een grote ‘sneeuwmassa’ te zien. De dierenartsen wisten niet wat het was. Je kreeg 2 injecties en we namen medicijnen mee naar huis.

De volgende dag belde de dierenarts, hij had een expert naar de foto’s laten kijken. Het bleek helemaal fout te zijn, kanker in een vergevorderd stadium. Het advies was euthanasie. Wat een klap!

Op 5 februari is hét gebeurd, maar je urntje komt weer terug. En dan zeg ik: LIEVERD, JE BENT WEER THUIS!

Lief Djardje, wel uit mijn leven maar nooit uit m'n hart!!

Geschreven door Leonardo's baasje.